میمردم و میخندید

هم ساده دلم را برد، هم دار و ندارم را

خندید و گرفت از من آرام و قرارم را

یک دکمه رها کرد و اندوه زمستان رفت

در یک شب پاییزى آورد بهارم را

میخواستم آن گل را پرپر نکنم خود خواست

من چشم بر او بستم ، او راه فرارم را

میمردم و میخندید ، میدید و نمیدیدم 

چشمان خمارش را ، چشمان خمارم را

تا در دل هم باشیم تاوان بدى دادیم

او گیره ى مویش را من ایل و تبارم را

‏ #سید_تقى_سیدی